Rezultaty własnych badań powinny być przedstawione logicznie, według przejrzystego schematu, ułatwiającego czytelnikowi zapoznanie się wynikami. Zazwyczaj jest to obszerny rozdział dlatego można podzielić go na tematyczne podrozdziały.
W pracach zoologicznych i ekologicznych, w których badane as np. zgrupowania chruścików można zastosować rozdzielenie wyników na część autekologiczna (przegląd gatunków) oraz cześć synekologiczną.
a. Przegląd systematyczny gatunków (autekologia). Po wyraźnie materiałowej części wymieniającej liczbę osobników na poszczególnych stanowiskach, zbiornikach, siedliskach, okresach fenologicznych itd. może nastąpić podsumowanie i uogólnienie charakteru ekologicznego gatunku, posiłkując się także literaturą. A więc jest to typowa dyskusja. Taka konstrukcja jest logiczniejsza niż prezentowania wyników dla wszystkich gatunków, a potem jeszcze raz dla wszystkich gatunków przeprowadzać dyskusję i wyciągać wnioski. Autekologiczny przegląd gatunków zaburza czytelność oddzielenia wyników od dyskusji. Przy każdym gatunku - swoistym podrozdziale – mogą znaleźć się informacje z własnych wyników, jak i informacje z literatury. Na koniec może pojawić się wniosek, dotyczący charakteru gatunków (np. jeziorny, eurytopowy, drapieżny). Umieszczanie przeglądu gatunków (część autekologiczna) ma sens wtedy, gdy wykorzystujemy gatunki do opisu biocenozy, a więc traktujemy je jako swoiste cechy. Można jednakże umieścić informacje o gatunkach w „materiałach i metodach”, np. w tabeli, z informacjami, które uznaliśmy za gatunki jeziorne, drobnozbiornikowe itd. Jest to podstawa o dalszej analizy.
W pracach zoologicznych i ekologicznych, w których badane as np. zgrupowania chruścików można zastosować rozdzielenie wyników na część autekologiczna (przegląd gatunków) oraz cześć synekologiczną.
a. Przegląd systematyczny gatunków (autekologia). Po wyraźnie materiałowej części wymieniającej liczbę osobników na poszczególnych stanowiskach, zbiornikach, siedliskach, okresach fenologicznych itd. może nastąpić podsumowanie i uogólnienie charakteru ekologicznego gatunku, posiłkując się także literaturą. A więc jest to typowa dyskusja. Taka konstrukcja jest logiczniejsza niż prezentowania wyników dla wszystkich gatunków, a potem jeszcze raz dla wszystkich gatunków przeprowadzać dyskusję i wyciągać wnioski. Autekologiczny przegląd gatunków zaburza czytelność oddzielenia wyników od dyskusji. Przy każdym gatunku - swoistym podrozdziale – mogą znaleźć się informacje z własnych wyników, jak i informacje z literatury. Na koniec może pojawić się wniosek, dotyczący charakteru gatunków (np. jeziorny, eurytopowy, drapieżny). Umieszczanie przeglądu gatunków (część autekologiczna) ma sens wtedy, gdy wykorzystujemy gatunki do opisu biocenozy, a więc traktujemy je jako swoiste cechy. Można jednakże umieścić informacje o gatunkach w „materiałach i metodach”, np. w tabeli, z informacjami, które uznaliśmy za gatunki jeziorne, drobnozbiornikowe itd. Jest to podstawa o dalszej analizy.
Wydzielenie części autoekologicznej może powodować przemieszanie części wynikowej i dyskusji. W zasadzie charakterystyka każdego gatunki składa się z części materiałowej (jaki jest nasz materiał ile, gdzie i kiedy zebrane osobniki) wynikowej (można na zawartość materiału spojrzeć jako wynik naszych badań) w której dokonujemy zestawienia i analizy, wskazującej na nierozmieszczenie zebranych osobników danego gatunku w różnych siedliskach, zbiornikach wolnych, okresów fenologicznych itd. Przy mniejszym materiale to zazwyczaj same liczby, ale czasem także bardziej subtelne analizy statystyczne, W końcu dyskusja, czyli przytoczenie danych z piśmiennictwa na temat rozmieszczenie tego gatunku, preferencji siedliskowych, typów zbiornika itd. Na koniec mogą znaleźć się konkluzje, tj czy nasze obserwacje i dane pokrywają się z danymi z piśmiennictwa, czy też pojawiają się jakieś różnice, nowe fakty i stwierdzenia. Ta zaburzona konstrukcja (każdy gatunek to mini rozdział o strukturze: materiał, wyniki, dyskusja).
b. Ogólna charakterystyka materiału (zestawienie tabelaryczne gatunków, dominacja, frekwencja, wskaźniki różnorodności, naturalności itp.).
c. Omówienie fauny różnych środowisk, stanowisk, siedlisk okresów fenologicznych.
d. Analiza podobieństw faunistycznych pomiędzy stanowiskami, zbiornikami, siedliskami itp.
e. Analiza współwystępowania gatunków, wyróżnienie zgrupowań.
f. Analiza korelacji między jakimiś czynnikami itd.
g. Inne analizy.
Wyżej przedstawiona została przykładowa struktura „wyników” pracy opisowej. Prace o charakterze eksperymentalnym będą miały inne podrozdziały.
b. Ogólna charakterystyka materiału (zestawienie tabelaryczne gatunków, dominacja, frekwencja, wskaźniki różnorodności, naturalności itp.).
c. Omówienie fauny różnych środowisk, stanowisk, siedlisk okresów fenologicznych.
d. Analiza podobieństw faunistycznych pomiędzy stanowiskami, zbiornikami, siedliskami itp.
e. Analiza współwystępowania gatunków, wyróżnienie zgrupowań.
f. Analiza korelacji między jakimiś czynnikami itd.
g. Inne analizy.
Wyżej przedstawiona została przykładowa struktura „wyników” pracy opisowej. Prace o charakterze eksperymentalnym będą miały inne podrozdziały.
Podobnie z pracą o charakterze przeglądowym (wyniki i dyskusja tworzą w zasadzie jeden rozdział). Przemieszane treści wynikowej i interpretacji.
W pracy przeglądowej nie podajemy własnych wyników badań tylko relacjonujemy wyniki zawarte w różnych publikacjach. Naszym autorskim i oryginalnym elementem będzie sposób przedstawienia tych rezultatów, dobór zagadnień, tematów i kolejnośc zaprezentowanych publikacji. Może być chronologicznie, zagadnieniami lub mieszany sposób.
W pracy przeglądowej nie podajemy własnych wyników badań tylko relacjonujemy wyniki zawarte w różnych publikacjach. Naszym autorskim i oryginalnym elementem będzie sposób przedstawienia tych rezultatów, dobór zagadnień, tematów i kolejnośc zaprezentowanych publikacji. Może być chronologicznie, zagadnieniami lub mieszany sposób.
